Mimo że wieżę Eiffla udostępniono zwiedzającym 6 maja 1889 roku, windy uruchomiono dopiero dwadzieścia dni później. Do tego czasu 30 tysięcy gości zmuszonych było pokonać pieszo 1 710 stopni, by ostatecznie móc podziwiać panoramę Paryża z najwyższego piętra "żelaznej damy".

Z typową dla własnego narodu marudnością Francuzi odnosili się do projektu wieży Eiffla i długo nie mogli pogodzić się z faktem jej obecności w Paryżu. Mieszkańcy twierdzili, a stwierdzenia swoje popierali głównie groźbami pod adresem decydentów, że wieża nijak nie pasuje do krajobrazu miasta. Niektórzy Paryżanie - jak Guy de Maupassant - byli nawet tak zdesperowani, by codziennie jeść lunch w restauracji na wieży, bo - jak sami twierdzili - było to jedyne miejsce w całym Paryżu, z którego nie było widać wieży.

Przeciwnicy wieży Eiffla powtarzali sobie, że dwadzieścia lat, po których wieża miała zostać rozmontowana, to wcale nie tak długo i ostatecznie da się doczekać jej końca. Z dwudziestu lat zrobiło się jednak czterdzieści, potem pięćdziesiąt, osiemdziesiąt, a w tym roku "okrągłe" 125. To trochę jak z pewną specyficzną tęczą, która również miała zostać rozmontowana, a mimo to - wbrew protestom mieszkańców - stoi i szpeci okolicę.

Oficjalnie paryska "żelazna dama" ma 324 metry wzrostu, ale w rzeczywistości jej wysokość waha się w zależności od pory roku. Pod wpływem letnich upałów wieża Eiffla rośnie nawet o 17 centymetrów, zimą zaś niskie temperatury powodują kurczenie się żelaznych elementów konstrukcji i "powrót" wieży do normalnych rozmiarów.

To, że regularnie co siedem lat zużywa się 50-60 ton farby na malowanie wieży Eiffla, by ochronić ją przed zardzewieniem, to jedno. Druga kwestia to dobór kolorów. Wbrew temu, co - wydawałoby się - widzimy, wieża Eiffla nie jest jednokolorowa. W rzeczywistości górna jej część pomalowana jest istotnie ciemniejszym odcieniem farby niż część dolna.

Przez 125 lat swojego istnienia wieża Eiffla zdążyła stać się swoistą ozdobą Paryża, a zarazem najbardziej rozpoznawalnym symbolem Francji (tuż przed białymi flagami i prezydenckimi romansami). Ma jednak również i szereg innych zastosowań - mieści lub mieściła między innymi siedzibę gazety, laboratoria naukowe, teatr i restauracje. Na dodatek każdej zimy na najniżej położonym tarasie widokowym "żelaznej damy" otwierane jest lodowisko.

Niezależnie od lodowisk i teatrów, wieża Eiffla pozostaje wspaniałą maszynką do zarabiania pieniędzy, zajmując niepodzielnie pierwsze miejsce wśród najczęściej odwiedzanych płatnych atrakcji turystycznych. Każdego roku wdrapuje się/wjeżdża na nią niemal 7 milionów gości, przy czym według statystyk około 3/4 to obcokrajowcy.

Dla miłośników statystyki i uspokojenia sumienia autora - przy budowie wieży Eiffla pracowało ok. 300 robotników, którzy złożyli w jedno 18 038 kawałków kutego żelaza, wykorzystując przy tym 2,5 miliona nitów. "Żelazna dama" waży 10 tysięcy ton i ma 324 metry wysokości (±17 cm, rzecz jasna).