Obecność Rasputina w otoczeniu rodziny carskiej wywoływała oburzenie właściwie w całej Rosji, nawet wśród reszty Romanowów. Uważano go (słusznie, zapewne) za szarlatana. Zgorszenie wywoływało jego pijaństwo i ekscesy seksualne. Był też smakoszem, a jednym z jego ulubionych kucharzy miał być Spirydion Putin. Nazwisko znajome? I słusznie, bo to był dziadek obecnego prezydenta Rosji.


Niechęć do niego wzrosła po wybuchu I wojny światowej. Mikołaj II w 1915 roku wyjechał do kwatery głównej wojsk rosyjskich przejąć dowodzenie nad armią, pozostawiając władzę w państwie będącej pod wpływem Rasputina małżonce.


Pod koniec 1916 roku w obliczu narastających nastrojów rewolucyjnych grupa członków arystokracji i członków rodziny carskiej postanowiła podjąć ostatnią próbę ratowania monarchii. Książę Feliks Jusupow (żonaty z siostrzenicą cara) zaprosił do swojego pałacu Rasputina pod pozorem schadzki z jego żoną. Spiskowcy próbowali go otruć i zastrzelić, a mimo tego, gdy wrzucali jego ciało do rzeki, Rasputin wciąż żył – czego dowodem miało być znalezione później jego ciało z rękami wzniesionymi ku górze, jakby próbował się ostatkiem sił wydostać jeszcze spod tafli lodu.


Mikołaj II nadzwyczaj łagodnie zajął się spiskowcami. Przykładowo Feliksa Jusupowa zesłał do jego posiadłości na Krymie, a Wielkiego Księcia Dymitra Pawłowicza (własnego kuzyna) na służbę do Persji. Paradoksalnie uratował im tym samym życie, bowiem po wybuchu rewolucji mogli bezpiecznie opuścić Rosję i dożyć swych lat na emigracji.


Rasputin wróżył, że bez niego rodzina carska przetrwa najwyżej kilka miesięcy. Po paru tygodniach wybuchła rewolucja lutowa, która doprowadziła do obalenia cara. Półtora roku później wobec zbliżających się wojsk admirała Kołczaka, które mogły odbić rodzinę, bolszewicy zamordowali uwięzionego cara, carycę, ich piątkę dzieci oraz towarzyszącą im służbę.